Σώμα μου!
Ένα απόγευμα, πριν αρκετά χρόνια, είχα τελειώσει τη δουλειά και βρισκόμουν στη Πανεπιστημίου στο ύψος του Ρεξ, περιμένοντας στη στάση για να γυρίσω στο σπίτι.
Μετά από λίγη ώρα έρχεται το τρόλεϊ 2, Καισαριανή – Πλ. Κυψέλης, σχεδόν άδειο, ανεβαίνω, βολεύομαι σε μια θέση κοντά στο παράθυρο και αρχίζω να χαζεύω τον κόσμο που περπατά στα πεζοδρόμια.
«Τυχερή είμαι» – σκέφτηκα, θα πάω σπίτι νωρίς και χωρίς στριμωξίδι. Το τρόλεϊ είχε φτάσει στο ύψος του Μουσείου όταν ξαφνικά ακούγεται από το πίσω μέρος του, μια στεντόρεια αντρική φωνή να απαγγέλλει τους στίχους:
«Σώμα μου!, … σώμα μου φτιαγμένο από πηλό,σώμα μου, … κάνεις ότι θέλεις στο μυαλό, σώμα μου….»
Γούρλωσα τα μάτια ξαφνιασμένη, προσπαθώντας να καταλάβω τι γίνεται, χωρίς να καρφωθώ κιόλας, κοιτάζοντας με τρόπο τον υπόλοιπο κόσμο που βρισκόταν μέσα στο τρόλεϊ – τίποτα! Καμιά αντίδραση….
«Τι διάολο ….» – σκέφτηκα. Η φωνή στο πίσω μέρος συνέχιζε….
«Σώμα μου!, … σώμα μου φτιαγμένο από πηλό,σώμα μου, … κάνεις ότι θέλεις στο μυαλό, σώμα μου….»
Ήμουν έτοιμη να ξεσπάσω σε ασυγκράτητα γέλια – με το ζόρι κρατιόμουν – και το γεγονός που με έκανε να μην μπορώ να κρατηθώ δεν ήταν τόσο η απαγγελία των «στίχων», όσο η φαινομενική? να το πω, απάθεια των υπολοίπων. Μα μόνο εμένα μου φαινόταν αστείο το γεγονός αυτό?
Η φωνή από το πίσω μέρος συνέχιζε ……Το δρομομολόγιο έφτασε στο τέρμα του, σταμάτησε η απαγγελία, κατεβήκαμε όλοι οι επιβάτες να πάμε ο καθένας στον προορισμό του…
Εκείνο το απόγευμα γύρισα σπίτι, με άλλη διάθεση, μέσα στο μυαλό μου ακουγόταν η φωνή ξανά και ξανά …
«Σώμα μου!, … σώμα μου φτιαγμένο από πηλό,σώμα μου, … κάνεις ότι θέλεις στο μυαλό, σώμα μου…. »
άζωτο 